Trasa bez końca

Nazwa sesji: "Trasa bez końca"
Data rozpoczęcia: Tydzień pierwszy, wtorek
Maksymalna ilość graczy: 3 (zapisy do końca tego dnia)
Charakter sesji: poważna
Tematyka: Współdziałanie graczy, zapobieganie wydarzeniom.
Opis: Jest wtorek, godziny poranne. Zegar wybija godzinę 8:30, przyjeżdża autokar mający zabrać was z Fairtown do stolicy. Pojazd nie wygląda nadzwyczajnie. Ba, jest wręcz luksusowy- przy rozmiarach klasycznego autobusu ma 20 miejsc siedzących oraz brak stojących. Przyciemniane szyby, świeża farba o kolorze białym na górze i niebieskim na dole. Cud, miód i malina, prawda?
Wchodzicie do środka. Siedzenia wydają się być naprawdę wygodnymi, jednak oparcia na głowy są dość twarde. Fotele mają odcień ciemnej czerwieni. Jest całkiem wygodnie.
Wchodząc musieliście zauważyć, że przy kabinie kierowcy znajdują się wielkie głośniki. Pewnie do informowania o przystankach. Taaak... Pozostaje tylko zapiąć pasy (taki żart, nie ma pasów) i ruszyć w drogę!
___
Zapisy są prowadzone pod tym tematem

<Zgłaszam się do sesji>

A co mi tam, jadę też

Tak więc siedzicie na tych wygodnych fotelach, autokar ruszył. Istna sielanka, czyż nie? Wybierzcie sobie fotele, rozsiądźcie wygodnie. Pojazd nie był zbyt zatłoczony. W pierwszym rzędzie zajęte były miejsca numer 1, 2, 9 i 10, a w drugim- 3, 4 i 10. Siedzenia są rozlokowane tak, że po prawej stronie jest tylko jedna kolumna foteli- tak samo po lewej. Tak więc nie da się siedzieć razem. Wada? Zaleta? Kto tam wie?
Dobrze... Autokar ruszył. Opuściliście przystanek, przejechanie większości Fairtown nie było zbyt trudne. Po dziesięciu minutach zablokował was dość duży korek. Ta... Jakoś sobie ten czas trzeba umilić. A może porozmawiać z osobą siedzącą w okolicy?
___
(koniecznie zapiszcie zajęte miejsca)

Madelein weszła do nowoczesnej machiny. Zajęła jeden z foteli, chyba numer 6. Usadowiła się wygodnie i oczekiwała na odjazd.

Takashi jeszcze przed odjazdem usiadł na miejscu siódmym w drugim rzędzie i rozsiadł si wygodnie. Wyjął z kieszeni swoje mp4, włożył słuchawki do uszu i przymknął oczy, słuchając ulubionej muzyki. Mimo, że już przez jakiś czas już jechali to on nadal nie zdjął swojej maski... ba, nawet zaciągnął kaptur na oczy, aby w miarę możliwości nic mu nie przeszkadzało...

//Madelein nie poinformowała o rzędzie, więc uznaję iż jest to rząd 1.
Tak więc- korek się skończył. To świetnie, wspaniale. Doskonale wręcz. Madelein chyba nawet przysnęła. Parę kilometrów za miastem Takashi usłyszał uderzenie jakiegoś drobnego przedmiotu w okno. Był to patyczek- komuś się nudziło. Konkretniej to jakiemuś dorosłemu facetowi, któremu chyba popsuło się auto. Tak, popsuło? Cóż, nie widzieliście już go. Ale było spokojnie, tak? Tyle dobrego.
Mężczyzna w czarnym stroju odkaszlnął.
//Madelein jest na wyjeździe, więc ją pomijamy.

Gdy usłyszał hałas, zdjął szybko słuchawki. Jednak okazało się, że to nic takiego
- Ja pierdole... - zaklął pod nosem - ludziom to serio się nudzi... Kto normalny rzuca w autobus, gdy auto mu się psuje - marudził pod nosem. Jednak zanim ponownie założył słuchawki, zerknął w stronę mężczyzny który sobie odkaszlnął - Takashi debilu, przestań reagować tak na każdy odgłos...

-Może chciał, żebyśmy mu pomogli?- rzekł pierwszy.
-Ale tak to by krzyczał, no, a nie kijami rzuca, no.- stwierdził drugi. I pewnie miał rację, bo jeszcze kilka osób się z nim zgodziło. No, ale jechaliście dalej. Wtedy w sali rozległ się komunikat:
-Witamy na pokładzie autokaru pasażerskiego BiR4! To najnowocześniejszy pojazd w naszej narodowej spółce Lądowe Trasy Vircory; w skrócie: LTV!- komunikat został nadany, pasażerowie jakoś się zbytnio nie przejęli- bo i czym tu się przejmować? Po chwili głośniki nadały jeszcze jeden dźwięk- stukanie palcami. Jak na złość, chwilę wcześniej robił to jeden z pasażerów. Ale czy to coś ważnego, tak w sumie?
Pan, który stukał i mężczyzna w czarnym ubraniu wstali po chwili i podeszli do kierowcy.

Powoli kręcąc głowa, założył ponownie słuchawki. W głębokim poważaniu miał rozmowy innych pasażerów, więc po prostu je zagłuszył. Przez to Takashi nawet nie usłyszał komunikatu, chociaż... to było znowu takie ważne? Chłopak jednak nigdy już się nie dowie czy warte to było słuchania. Nie usłyszał również dźwięku stukania palcami - panie błogosław słuchawki - jednak zareagował gdy zauważył jakiś ruch. Aby nie wyjść na jakiegoś cholernego gapia który reaguje na zalążki zadymy, wyłączył muzykę i minimalnie obrócił głowę aby widzieć co się dzieje. Reszta pasażerów mogłaby by pomyśleć, że nadal słucha muzyki i po prostu szyja go rozbolała więc zmienił pozycję.

Madelein przymknęło oczy. Była dość zmęczona, jednak nie zamierzała spać. Musieli doprowadzić sprawę do końca. Miała nadzieję, że wszytko potoczy się gładko. Wtedy właśnie usłyszała pierwszy sygnał. Jurgen stał już na poboczu, właśnie rzucił patykiem w okno. Wzbudziło to niepokój wśród pasażerów, jednak staruszka postarała się o to, aby nie zatrzymano autokaru, więc zaprzeczyła i upewniła wszystkich, że gdyby ten oto mężczyzna potrzebował pomocy, zachowałby się inaczej. Jechali dalej. Kobieta rozejrzała się. W pojeździe było jeszcze dużo wolnych miejsc, jechało nim zaledwie 12 osób - pani Root, jej dwóch współpracowników, dwóch rolników, jakaś blond pięknisia, dziwny chłopak w kapturze i masce, trzy roześmiane nastolatki i jeden biznesmen. Pozostało tylko czekać. Wtem rozległo się stukanie. Pierwszy z nich (współpracowników Root) dał znać, że faza druga właśnie się rozpoczyna. Staruszka sięgnęła dłonią do kieszeni, sprawdziła czy jej zawartość jest na miejscu. Wysunęła ją lekko. Mężczyźni w garniturach wstali i skierowali się w stronę kabiny kierowcy. Po drodze jeden niezauważalnie potrącił "przez przypadek" Root i wyjął pakunek z jej kieszeni, po czym ukrył go pod marynarką. Staruszka uśmiechnęła się i jeszcze raz obejrzała za siebie. Jej znajomi zajęli dwa pierwsze miejsca przy wyjściu. Byli gotowi. Teraz pozostało już tylko uaktywnić ostatnią fazę. Starsza pani długo myślała, kogo by tu wybrać. Zdecydowała się jednak. Odchrząknęła,a by zwrócić uwagę młodzieńca, który beztrosko słuchał muzyki...

//Jako, że babcia Root postanowiła podbić świat- Thanatos, teraz twoja kolej. Ja po Tobie, po mnie babcia i wracamy do normalnej kolejności.

Wybija szybę w autobusie, od tak, i wyskakuje z autokaru bo lubi skakać (Jak za Almaranu,ehh). Wylądował na chodniku, przeturlał się i sobie poszedł....


Czyli w skrócie, wypisuje się z sesji

Yhym. W takim razie twoja postać odniosła ciężkie obrażenia ręki, zgruchotanie piszczeli i została uratowana przez pana, który rzucał patyczkami bo ten akurat wyruszył w drogę.
Kontynuujemy sesję, czy zamknąć?...